Ածխակեզ, այստեղ՝ անակնունելի,
Շաղ եկար ցրիվ բյուր ու մի սրտում,
Ոգելից խորքում ենթաձայների
Տաղերգակիս պես դու էլ ես տրտում:
Հակօրեն ամեն ապրածդ օրը,
Ո՞րը լայնքիդ էր, երկայնքիդ` ո՞րը,
Վիշտդ ներս քաշած՝ կրկնվեց կորը,
Ուզվորի կնկա պես՝ հինկեկն ու նորը:
-Նայադ, - ասում եմ, - հավերժ հոսելին
Իբրև թե ջուրն էր, ոչ անգոսնելին…
TRANSLATE with
EMBED THE SNIPPET BELOW IN YOUR SITE
//