Ոչ արտասովոր ընթացքիս համար ինձ չնշմարեք,
Թե որ արժան չեմ, մի արագահաս նոր կուռք հորինեք,
Իմ երակների արյունն է կապույտ, թեև դյուրամած,
Ես էլ եմ հաճախ անճարակ տեղս ամենքից շշմած:
Եվ չեմ հասկանում, թե զարմանալին ինչ երանգ ունի,
Երբ որ փարվում է կույս երանելին սնարիս մահվան,
Շոշափելով է նա հալել տալիս փաթիլը ձյունի,
Ասես շեշտում է, թե ձեր մեջ ես եմ լոկ չմահավան: