Հոդվածներ

     Եվ ինչ դատեցի` կոկորդս քերեց,
     Այս կյանքս, ավա՜ղ, շատ է երկարում,
     Իմաց տալու չէ. պչրուհին գերեց,
     Հիմա մահվան հետ նա է երկբայում:
     Թողեք Խաչիկը տուն դառնա էլի…
     Նազկտուն, շողոմ ձեր կերպն եմ ատում,
     Իմ Աստծուն կասեմ, որ ողորմելիս
     Ճարը կտրած է չոր հացն իր դատում:
     Եվ ձեր մասին էլ կասեմ ճարահատ,
     Կնիկ- մարդու պես քանի ոռատեն,
     Քանի՞ դասալիք ճամփեքով անհայտ
     Գոթական ոճի սուրսայրը կատեն:
     Տե՛ր, սրանց ինչպե՞ս ես շարադասեմ.
     Մեկումե՞ջ գուցե, կամ գուցե հերթո՞վ,
     Սրանց կոտակին գուցե թե ասեմ`
     Շառ ու շուռ քաշեք, այն էլ` շքերթով: