Հոդվածներ

     Ավերանոց է հոգիս տակավին,
     Անձնավորված էր չարն իմ շավիղին,
     Ում հարսանիքին եղա խաչքավոր,
     Այս վերջին մահս ում էր հարկավոր:
    
     Ամեն վերջ ունի իր ժամանակը,
     Ներածելի է ցավի պարագան,
     Հազվադեպ բան է, երբ եղանակը
     Ոտքերս է ընկնում որպես պարաձայն:
     Խանդաղատում եմ թառած շան շուքին,
     Թեև մտքերս առ ոչինչ են, Տեր,
     Կառեթ չտեսած՝ երկանիվ կառքին,
     Սռնիավոր է առանցքս կրկին:
     Սա պես աննկատ գուցե հեռանամ,
     Օր առաջ գուցե, գուցե ծանրաքայլ,
     Բան է, թե հանկարծ փոքր-ինչ թերանամ,
     Քանդահար Չարեք մեկտեղ ենք զմայլ: