Մի նեղացրեք պոետներին.
Նրանք հորիզո՛նն են անտես եթերի,
… Հուշերի նման խորունկ ու հեռո՜ւ,
… Երազների պես անձև՜, անմարմին…
*
Պոետները լա՜ց չեն լինում,
Ո՛չ էլ ստում անողոք,
… Բարձրանո՜ւմ են…
… Գահավիժո՛ւմ բարձունքներից
Տիեզերքում թափառող:
Մեկ քո սի՛րտն են ափով վերցնում,
Մեկ հոգուդ հետ խա՛ղ անում,
Մեկ մարմի՜նդ են աչքով շոյում
Մեկ քեզ տանջո՜ղ ծնկներիդ մոտ
Ծվարում:
Զրուցո՜ւմ են քեզ հետ անձայն,
Լռո՜ւմ քեզ հետ զուգահեռ,
Սգերգո՛ւմ են օ՜րդ անցած-
Օրդ՝ չանցած Նրա հետ…
Պոետները մեկ բուրմունքից
Մեկ աշխա՜րհ են արթնացնում,
Պոետները երազներից արարիչ
Աղոթքնե՜ր են հորինում…
*
Մի՛ նեղացրեք պոետներին՝
Հույսի վերջին ցոլքի
Հանգրվանը բարբառող,
Պոետները շո՜ւնչն են հողի,
Պոետնե՜րը, որ միշտ լի՜ են տագնապով…
Ս.Ոմառ-Հարությունյան