Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

ԵՎ ՑԱՎ ԵՎ ՍԵՐ /պատմվածք/

Aram Hovhannisyan
Հեղինակ`
Aram Hovhannisyan
09:56, ուրբաթ, 25 մարտի, 2016 թ.
ԵՎ ՑԱՎ ԵՎ ՍԵՐ /պատմվածք/

Սրճարանում էինք՝ անհաղորդ շրջապատին: Մեր միջև ընդամենը սեղանիկ էր:

-Գավաթս կնայե՞ս, - խոսքում զրույցն առավել մտերմիկ հուն մղելու ակնհայտ ցանկություն կա:

Գլխով բացասական շարժում արեցի:

-Ինչու՞:

-Ավելի լավ է ծով աչքերիդ նայեմ, թե չէ՝ սուրճի գավաթ…

Հայացքն ավելի ջերմացավ, ցոլքեր հայտնվեցին:

-Հետո՞, ի՞նչ ես տեսնում:

-Սեր, -երեք հնչյունանոց բառը թախիծով է պարուրած:

-Սխալվում ես:

-Լեզուն կարող է այլ բան ասել՝ ոչ սրտում եղածը, սակայն աչքերը չեն խաբում:

-Կարծու՞մ ես:

-Համոզված եմ:

-Երազկոտ ես, չնայած տարիքդ…

Թույլ չեմ տալիս ավարտի.

-Մի շարունակիր, հա՞:

Գիտի՝ ցավագին եմ ընդունում տարիքի մասին անգամ կատակով հիշեցումը: Լռեց: Ես՝ նույնպես: Տևեց, երևի, մեկ րոպե: Բարձրացրի հայացքս: Նա՝ ևս: Էլի՝ աչք աչքի: Մեզ ընդամենը սեղանիկ է բաժանում:

-Որքան էլ խուսանավենք, մեր մարմիններն իրար են ձգտում:

-Չի երևում:

-Զգալ է պետք:

-Շատ չե՞ս զգայուն:

-Մի հեգնիր:

Լրջացավ: Լռությունը խախտել է պետք.

-Երբևէ սիրած կա՞ս:

-Թե՞ սիրահարված:

-Տեղին շտկեցիր:

-Իսկ սեր կա՞:

-Պատասխանը գիտես:

Չարձագանքեց:

-Ինձ թվում է, մեծ սեր ես կորցրել, կամ՝ մեծ սիրո ես կարոտ:

Երևի նշանակետին էի դիպել, որովհետև թեթևակի ցնցվեց:

-Արի փոխենք թեման:

-Եթե ավելի վաղ հանդիպեինք, քեզ կերջանկացնեի, -ոճս շատ է գրքային, բայց ճշմարտության ծալքն էի թեթևակի բացել:

-Թողած ներկան, անցյալում ես դեգերում:

Հայացքս թաղեցի աչքերի մեջ:

-Մի լրջացիր:

-Խորհրդավոր արարած ես:

Դեմքը ողողվեց ժպիտով: Մեզ խանգարողը սեղանիկ չէր, այլ ճակատագիրը, որ ուշ էր ժամադրել: Ես տարիքով նրանից մեծ էի՝ երեխաների, ընտանիքի տեր: Նրանք ինձ սիրում էին, հավատում: Իմ դաստիարակությունն ուրիշ էր. անկարող էի թեթև սրտով տրվել զգացմունքին, այլոց ցավի վրա կառուցել իմ երջանկությունը, չէի կարող փշրել նրանց հավատը մարդու, ընդհանրապես աշխարհի հանդեպ, իրավունք չունեի քանդել կառույցը, որի սյունը, ողնաշարն էի:

-Տխրեցիր: Ինչու՞ ես թեքել հայացքդ:

-Վախենում եմ աչքերիդ նայել:

-…

-Որպեսզի վերջնական չսիրահարվեմ:

-Իմ կողմից երաշխավորում եմ:

--Ես աչքերիդ եմ հավատում, ոչ լեզվիդ, -չոր կանխեցի:

-Բայց դու սովորություն չունես խոսելիս մարդկանց նայել:

-Պատճառ կա:

-…

-Ամաչում եմ դիմացինի մեղքերի համար:

-Գործածս մեղքերի համար դու՞ ես ամաչում, -ժպտաց:

-Կոնկրետ մի հասկացիր. մարդկային մեղքը նկատի ունեմ:

-Իջիր հողին, հա՞: Իսկ ե՞ս:

Երկար, խորասույզ նայեցի:

-Ես քեզ գրեթե սիրում եմ:

-Գրեթե…

Հայացքս փախցրի, նա՝ նմանապես:

Ի՞նչ էր մտորում, տալիս-առնում: Գիտեի՝ եթե շարունակեմ նույն ոճով, կզիջի: Բայց խիղճս թույլ չէր տալիս. անազնիվ կլիներ: Նա՝ երիտասարդ, անփորձ, անսանձ, հասունացումը զսպաշապկում անցկացրած, որպեսզի երբ ժամը գա, սիրի, ամուսնանա, երջանկանա, բացերես նայի բարեկամներին, ընկերներին, հարևաններին… Ես կարո՞ղ էի նրան պարգևել դույնը, պատրա՞ստ էի ընկղմվել սիրո խորխորատը, կիզվել նրա բոցերում, մոռանալ աշխատանք, ընտանիք, հանրային կարծիք: Նաև ֆիզիկապես՝ տևական կլինե՞ր սերս, գուցե ընդամենը կի՞րք էր, մտասևեռում, պիրկ մարմնի կարո՞տ…

-Ի՞նչ ես մտածում:

-Քո մասին:

Թվաց, ձեռքը հիմա կերկարի, կբռնի դաստակս: Ես, եթե անցյալի հետ կապերս խզելու, ապրածի վրա խաչ քաշելու, հորձանուտը մտնելու քաջություն ունենայի, կարձագանքեի: Ավաղ:

-Ներողություն, -ասացի:

-Դու նույնպես ներիր:

-Կյանք է, պիտի ապրենք:

Ժպտացինք միաժամանակ: Արտասուք թափելու չափ տխուր, անամոք ժպիտ էր:

Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
0
Չհավանել
0
7788 | 0 | 0
Facebook