Հոդվածներ

     Քամին՝ մելանխոլիկ ջուտակահար,
     Քամին՝ դեղնաշշուկ, քամին՝ նարինջ,
     Ամեն վայրկյան այստեղ՝ Զվարթնոցում,
     Եւ ավերիչ է, եւ արարիչ:
     Ավերում է դեղին շիրմաթմբեր,
     Ստեղծում է նորը հեռվում մի քիչ,
     Քամին՝ սարսա՜փ-սարսու՜ռ, քամին՝ թմբի՜ր,
     Քամին՝ նարի՜նջ-նարի՜նջ...
    
    
    
     Դեղին տերեւներն հավաքել քամին,
     Խորանն է լցրել տաճարի,
     Հետո սուլում է մենավորի պես,
     Մենավորի պես ինքն իրեն ասում,
     Թե հիմա կրա՜կ, կրա՜կ կճարի,
     Կրակ կվառի ու կտաքանա...
    
     Արեւն իջել է եւ կիսակործան խորանի խորքում
     Այն հին, հեթանոս հուրն է բորբոքում:
    
    
     Ինչպես բոլոր լավերն այս աշխարհում,
     Քեզ էլ տառապանքով ստեղծեցին,
     Հետո լցրին խունկով, բույրով արեւարյուն,
     Հետո լցրին արեգնածին:
     Հետո ավերեցին չստեղծողներ օտար:
     Միշտ էլ կատակում է փիլիսոփա կյանքը...
     Ուրիշների համար՝ դու պատմության վթար,
     Իսկ ինձ համար .. մնաց միայն տառապանքը: