Վահագն Թադևոսյանի ցուցահանդեսը Ժամանակակից արվեստի թանգարանում
Նոյեմբերի 2-ին Ժամանակակից արվեստի թանգարանում բացվել է երիտասարդ գեղանկարիչ Վահագն Թադևոսյանի անհատական ցուցահանդեսը: Ներկայացված ստեղծագործություններն աչքի են զարնվում մեղմ ու սպեցիֆիկ համադրություններով, որոնց միջոցով արտազատվում է ներցուցահանդեսային իդիլիկ ու հանգիստ մի աորա, և դիտորդը հարմարավետ կերպով դիտում, զննում, և այդուհանդերձ, հիանում է յուրաքանչյուր աշխատանքով: Ցուցասրահում հիմնականում ստեղծագործական կոմպոզիցիաներ են` բազմաբույլ ու անսահման երևակայական թեմատիկաներով: Յուրատիպ կոմպոզիցիոն մեկնություն ունի "Սայաթ-Նովա" (2012) կտավը: Նվագող կերպարի շարժումն օժտված է սյուր բնականությամբ, պլաստիկայով: Նրա ձուլումը երաժշտական գործիքի հետ ստեղծում է հոգևոր կապը մատերիայի հետ: Նրանց շաղախումը, նրանց անքակտելիությունը, ներքին կապն ու դիֆուզիան, կերտվող երաժշտության պրոյեկտումն է: Կապույտի ու սպիտակի կտրուկ համադրումը, գունային լակոնիզմն ու համառոտակիությունը, աշխատանքը դարձրել են դյուրամարս, և ակնահաճո: Նմանատիպ գունային համադրությունների ցիկլ ենք նկատում նաև "Սբ Գևորգ" (2012), "Թագուհի" (2012), "Նատյուրմորտ" (2012), "Ձկնավաճառը" (2012) աշխատանքներում, որոնք թեև տարաժանր են, յուրատեսակ մոտեցումներով ու կոմպոզիցիոն սիստեմներով, սակայն ընդհանրական ու առանցքային է այստեղ գունային կոլորիտը: Կապույտի էմպիրան կայացած է, ունի իր կայուն դերն ու տեղը յուրաքանչյուր աշխատանքում: Կապտերանգի մեղեդային մի բույլ փթթելով հոսել է նկարչի ներկապնակից, կարծրացել և յուրաքանչյուրը հայտնվել է ապրոպրիացիոն կտավում` երկխոսության մեջ մտնելով գույների հետ` արդարացվել, լրացրել, հագեցրել ու ամբողջացրել կտավները` աշխատանքներին հաղորդելով Վ. Թադևոսյանի ոճային առանձնահատկության էստամպն ու ձեռագրային դրոշմը: Լազուր կապույտների նրբերանգային տատանումները, որոնք տարանջատված են լույս-կիսաստվեր- ստվեր հարաբերակցությամբ, դիպուկ համակցվել են սպիտակների ու կաթներանգների հետ "Նատյուրմորտ" (2012) աշխատանքում: Մրգերով ու դիմապատկերներով այս նատյուրմորտը յուրօրինակ է: Մետաֆիզիկայի հայեցողական ընկալունակության առկայությունն այստեղ, կարծես առարկաներին ներշնչի արտաքին անկախություն` զուրկ պայմանավորվածություններից, հակասություններից, փոփոխումից, նաև` զարգացումից: Յուրաքանչյուր դետալի այս ինքնուրույնությունը, թերևս, արդարացված է և լիարժեք, պատկերներն ամբողջական են, լրացված ու գերռեալիստական: Էքսպոզիցիայում իր ուրույն տեղն ունի "Թագուհի" (2012) կտավը: Մաքրության ու անարատության սիմվոլիկ գույները երկխոսության մեջ են մտել թագուհու ջինջ հայացքի հետ: Վերածննդյան մեղմ սֆումատոյի հնչյուններ են լսվում բիբերի հորձանուտներից: Նա` իր ատրիբուտներով, գիպսե քանդակային փափկություն ու նրբություն ունի, իսկ գեղանկարչական ֆոնը, համադրվելով այս անթրթիռ հայացքին, ստեղծել է ինքնահատուկ մոտեցում: Գունային կոլորիտը հաճելիորեն փոփոխվում է հեղինակի մյուս աշխատանքներում` "Երկինք" (2012), "Անվերնագիր" (2009), "Վերջինը" (2009), "Սպիտակ երկինք" (2012), "Հեքիաթ" (2010), "Դեղձուն ծամ" (2011): Այստեղ սպիտակի ու կապույտի ընկերակցությանն են միացել տաք գույների մի խումբ` կարմիրներ, նարնջագույներ, վարդագույներ, բոսորագույներ, նռնագույներ…, որոնք հարստացրել են կոլորիտային ամբողջականությունները, տրամադրությունները փոփոխությունների ենթարկել: Նրանք կարծես գերկարևոր ու դոմինանտ են դարձրել տվյալ գույնը կրող սուբյեկտին: Կանաչավունները, մոխրագույներն երբեմն` դեղինները ունեն ավելի կրավորական ու զուսպ դիրքորոշում. նրանք մեղմ ու համեստ կեցվածքով իրենց օգնությունն են առաջարկում: Ավելի գեղանկարչական ու հյութեղ են շարքային մտածողությամբ ստեղծված "Ձմերուկ վաճառողը", " Խնձոր վաճառողը", "Թեյ վաճառողը", որտեղ գունային կտրուկ ու խիզախ համադրումներ են: "Շորժա" բնանկարներում ավելի ռեալիստական նկրտումներ ենք նկատում, սակայն ձեռագրային ընդհանրացումներն ու նկարչի գունային ու կոմպոզիցիոն մտածողության հիմնական առանցքն անփոփոխ է: Ցուցահանդեսն ամփոփվում է գրաֆիկական աշխատանքների ներկայացմամբ, որոնց մի մասն ունեն "Մերկ" վերնագրերը, իսկ մյուս հատվածում այլ գրաֆիկական գործեր են ` լակոնիկ ու առանձնակի ապլոմբով կատարված: " Մերկ " (2011) աշխատանքում ավան պլանի պառկած աղջիկը իմպոզանտ է, հրապուրիչ ու առինքնող: Նկարիչը աշխատանքը կերտելիս օգտվել է իր մեջ ամբարված անսպառ անատոմիական գիտելիքների պաշարից, որը նրան հնարավորություն է տվել ֆիգուրը ձուլելու անվրեպ ճշգրտությամբ: Այստեղ բնորդի ներքին հանգստությունն է դոմինանտ, նա ազատ է, խաղաղ է, երանավետ հանգիստ է ու նիրվանա…Այն նույն խաղաղությունն ու անդորրն է, որ համակում է դիտողին ու յուրաքանչյուր այցելուին` ցուցահանդես մտնելուն պես, այն հոգևոր հանգիստը, ուղեղի սնուցումը, գեղեցիկն ընկալելու ու վայելելու մթնոլորտը, որ իշխում է Վահագն Թադևոյանի յուրատիպ ու հետաքրքիր ցուցահանդեսում….. |