Աշունը էլի եկավ, դու այդպես էլ չեկար: Օրերը ցրտել են, ես էլի մրսում եմ անքեզ: Քամին մերկացնում է ծառերն ու տերևների հետ ճամփա ընկնում, հեռուները կանչում են նրան, գուցե նույն հեռուներն են, որ քեզ էլ տարան: Դադարել եմ քեզ փնտրել, դու միշտ այնտեղ ես, որտեղ ես չկամ: Մեզ բաժանում են փողոցները, նույն անձրևի տակ դու թրջվում ես, ես վայելում կաթիլները: Աշունը վերջ է հիշեցնում, մեր սիրո բազմակետը կամաց-կամաց վերջակետի է վերածվում: Մի՞թե արդեն չեմ սիրում: Դու իմ մեջ արդեն այնքան կաս, ես չգիտեմ առանց քեզ ո՞նց երազել, երբ քեզ էլ չսպասեմ, ես ինչպե՞ս օրերս լուսացնեմ, ես ումո՞վ քո տեղը լրացնեմ: Սովորել էի քեզնով ինձ խաբել, ջերմացնել, նեղացնել, քեզանով ծիծաղել, չգալուց արտասվել, ես այնքան եմ քեզնով ապրել, որ հիմա չգիտեմ կյանքին առանց քո աչքերի ոնց նայել: Պիտի վանեմ քեզ ինձանից, քո սիրո փոշին թափ տամ իմ հպարտ ուսերից ու արդեն առանց քեզ դիմանամ, կայանամ, օտարին նայեմ ու հիանամ, ոչ մեկի մեջ քեզ ման չգամ, մոռանամ: Քեզ այնքան սեր եմ տվել, ամեն մի մասնիկս քեզ հետ եմ կիսել, ամեն ինչ իմ մոտ քեզնով է սկսվել ավարտվել, ես ուզում եմ քեզնից ազատվել: Քո հպարտ էգոն իմ «ես» -ին թերի համարեց, չընդունեց: Մեզանից «մենք» չստացվեց, ես այս անգամ նախընտրեցի ինձ, դու հերթական անգամ քեզ:
|
