Հոդվածներ

    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
     Իրականությունը հանդերձյալ կյանքում է,
     Լույս աշխարհը կարճ ժամանակով է:
     Ամեն պահ կարող ես մեկնել,
     Հավերժության անդամակից լինել:
    
     Այսօր աչքերդ, որ տեսնում են լույսը,
     Ամեն պահ կարող են փակվել:
     Ամեն պահ կարող ես ընդմիշտ քարանալ,
     Ամեն պահ կարող ես անցյալին հյուսվել:
    
     Այս պահին երգում ես, մտածում, խոսում՝
     Մի ակնթարթում հավերժ լռում:
     Պարում ես, քայլում, շարժվում
     Եվ, մի օր, ընդմիշտ անշարժանում:
    
     Միայն այն մտքից, որ փակվելու են աչքերդ մի օր,
     Որ արևի լույսն աչքերդ էլ չի ծագելու,
     Էլ չե՜ս քայլելու, էլ չե՜ս լինելու, չե՜ս մտածելու...
     Ամե՜ն ինչ, ամե՛ն բան անիմաստ է թվում:
    
     Այսօր՝ լսում ես քո սիրած երգը.
     Վաղը՝ կարող է այդ երգը քո կողքին հնչել,
     Բայց դու այլևս չե՜ս կարող լսել,
     Քո սիրած երգով էլ չես հիանա..
    
     Ինչու՞ է ամեն ինչ վերջանում մի օր.
     Վերջանում է, կարծես ոչինչ չի եղել,
     Կարծես աշխարհում դու չես էլ եղել
     Կարծես ոչ ոքի դու պետք չես եղել
    
     Գժվում ես, խելագարվում է հոգիդ,
     Երբ գիտակցում ես, որ հենց աչքերդ փակես,
     Էլ չես իմանա, թե ինչ կլինես,
     Ով հողին կտա անշունչ մարմինդ:
    
     Մի օր սիրտդ էլ չի աշխատի,
     Եւ երազներդ քամին կտանի,
     Հոգիդ մարմնիցդ դուրս կելնի,
     Թե աշխարհն ինչ եղավ՝ չես իմանա:
    
     Նույնիսկ չգիտես՝ մեռնելուց հետո քո հոգին կապրի՞,
     Թե՞ մարմնիդ հետ հավերժ կլռի,
     Նույնիսկ....չգիտես՝ Աստծո մոտ դրախտ կգնաս,
     Դե դժոխքում սատանային բաժին կդառնաս:
    
     Մեր մահն էլ գուցե մենք չենք գիտակցում,
     Այսպես անորոշ ենք այս կյանքում ապրում,
     Ինչու՞ ենք մեռնում, ինքներս մեզ լքում.
     Մի՞թե էլ պետք չենք աշխարհին այս կյանքում...